Η Κουζίνα είναι Γένους Θηλυκού - Γωγώ Δελογιάννη
Από παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στα τηγάνια και τις κατσαρόλες, να φτιάχνω ακατάληπτα, άλλες φορές άνοστα κι άλλες φορές μισόκαμμένα πιάτα, και παρά τις συνεχόμενες αποτυχίες μου, ήταν ένα από τα πράγματα που μου έδινε χαρά και με προκαλούσε να γίνω καλύτερη. Περίπου στην εφηβεία κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, να μαγειρεύω. Να προσφέρω την αγάπη και την φροντίδα που είχα λάβει, ως ένα ζεστό καλομαγειρεμένο πιάτο στο τραπέζι καθενός που είχε αυτή την ανάγκη.
Κάπως έτσι, και μετά από μια οκταετία στη μάχιμη δικηγορία η οποία πίστεψα -για λίγο- ότι με είχε κερδίσει, αποφάσισα να γίνω επαγγελματίας μαγείρισσα.
Και να κάνω τη χαρά μου, καθημερινή απασχόληση. Με αυτή τη χαρά , με αυτή την αγάπη και με αυτόν τον παιδικό ενθουσιασμό παραμένω σε αυτό το χώρο μέχρι και σήμερα. Κι αυτός είναι ο τρόπος που έχω βρει να επιβιώνω, να εργάζομαι και στο τέλος της μέρας να χαίρομαι, μέσα σε μια σκληρή δουλειά . Σε μια δουλειά που καταπονεί το σώμα μας και πολλές φορές τα νεύρα και τις αντοχές μας, μέσα από την καθημερινή της πίεση.
Σε μια δουλειά , που, όντας γυναίκες, έχουμε κάθε μέρα να αντιμετωπίσουμε συναδέλφους και προϊσταμένους που χρειάζεται να τους αποδείξουμε την αξία μας ξανά και ξανά και ξανά , πριν μας αποδεχτούν και μας αποδώσουν, οικονομικά και ιεραρχικά , αυτό που μας αξίζει.
Όντας γυναίκα μέσα σε έναν ανδροκρατούμενο εργασιακό χώρο, σκέφτομαι και οραματίζομαι την επόμενη μέρα της ελληνικής γαστρονομίας ως τη μέρα που οι γυναίκες συνάδελφοί μου, που θαυμάζω, εκτιμώ και σέβομαι, θα έχουν τη θέση που τους αξίζει, την αναγνώριση που τους αξίζει, τις μπριγκάντες που τους αξίζουν, τις βραβεύσεις που τους αξίζουν, μα πρώτα και πριν απ' όλα, τις ευκαιρίες που τους αξίζουν για να πάνε την ελληνική γαστρονομία παρακάτω.
